Roeping tot religieus leven
In de voetsporen van Christus
Er zijn vele manieren om Christus te volgen. Religieus leven is één daarvan.
Alles begint met een persoonlijke en innerlijke ontmoeting met de Christus van het Evangelie. Deze ontmoeting is beslissend voor een dergelijke keuze.
Het kan een bepaald moment zijn, of juist een lang proces, dat tot een innerlijke zekerheid leidt dat er een liefde is die ons draagt, ons vervult, ons uitnodigt, ons op weg zet…
Een weg
De eerste uitnodiging die we diep van binnen gewaarworden, vraagt om bevestiging.
Geestelijke begeleiding is een van de manieren om meer duidelijkheid te krijgen over ons verlangen, en kan ons helpen te onderscheiden:
- wat diep in ons leeft
- hoe God ons wil ontmoeten
- wat ons innerlijke vreugde geeft
Een religieuze gemeenschap
Wanneer je uit de vele religieuze gemeenschappen die er zijn, er één kiest, komt dat omdat iets je daar aanspreekt. Het leven van deze vrouwen vindt weerklank in jou: hun manier van leven, de geest die hen bezielt geven uitdrukking aan een verlangen, een gevoeligheid die jij ook hebt. Er is iets in hun leven dat je aantrekt, in hun roeping herken je iets van jezelf.
De gemeenschap is de plaats waar ons verlangen om Christus te volgen vorm krijgt. Christus volgen doen we niet alleen. We laten ons opnemen in de dynamiek van een gemeenschap waarin we als zusters samenleven om samen gestalte te geven aan wat we willen uitdragen.
Onze roeping als
zusters van Sint-Andreas
© fr. Stephen de Taizé
De geest die ons leven geeft en die ons als zusters van Sint-Andreas kenmerkt, zou je als volgt kunnen beschrijven:
Een apostolische roeping:
Zoals Andreas, leerling van Jezus
- geven wij gehoor aan de uitnodiging van Jezus : “Kom en zie”, om bij Hem te blijven en Hem tot het einde toe te volgen.
- kunnen we slechts geven wat we zijn – de vijf broden en de twee vissen – zodat Hij door ons zijn werk kan doen.
- willen we de mensen die ons pad kruisen, meenemen naar Jezus, zodat zij op hun beurt de vrijheid van een ontmoeting met Jezus kunnen ervaren.
Op de manier van Ignatius van Loyola
- proberen wij de wereld en ons eigen leven te zien als de plaats waar God aan het werk is.
- weten we ons uitgenodigd om Jezus Christus steeds beter te leren kennen, om te kiezen wat Hij kiest en om, net als Hij, anderen te dienen.
- leeft in ons het verlangen ons in te zetten voor Zijn opdracht in de wereld, om “de mens het leven te geven in al zijn volheid” (Joh 10,10).
Een roeping die gekenmerkt is door oecumene
“Wij voelen ons uitgenodigd tot liefde voor de Kerken, voor de gemeenschap van de Kerk zoals God haar graag ziet. Dat brengt ons tot een openheid van geest die groter is dan in de praktijk van de plaatselijke kerkgemeenschappen gangbaar is. Het zet ons op weg om elkaar beter te leren kennen en te begrijpen en nodigt uit tot respect voor andersdenkenden. Met welwillende aandacht voor de verscheidenheid van manieren om het geloof te beleven en te uiten, zijn wij op zoek naar eenheid.”
(Algemene Congregatie 2005)
Een roeping die openstaat naar de wereld
Onze Congregatie is aan geen enkele plaats of activiteit gebonden, maar weet zich geroepen om overal ter wereld te leven in de hoop er God nog meer te dienen en de “zielen te helpen” zoals Ignatius het graag verwoordde.
Deze ongebondenheid opent vele mogelijkheden en dwingt ons steeds weer na te gaan of het werk dat we gekozen hebben nog overeenstemt met wat we vandaag de dag als onze opdracht zien. Geen enkele situatie in onze maatschappij is bij voorbaat van deze keuzes uitgesloten.